นิยายรักอบอุ่นใจ ใต้ชายคารัก ขนาดสั้น อ่านง่าย และละมุนเหมือนกลิ่นฝนแรกของฤดู
☔ บทที่ 1 – เมื่อฝนพาเรามาเจอกัน
ฉันไม่คิดเลยว่าเช้าวันหนึ่งที่ฝนกระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา จะทำให้ชีวิตเปลี่ยนแปลงอะไรได้มากมายขนาดนี้
แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะมีอารมณ์ขันนิด ๆ เพราะขณะที่ฉันกำลังยืนหนีฝนอยู่ใต้ชายคาบ้านหลังหนึ่ง มือก็ดันเผลอทำแก้วกาแฟเย็นหล่นแตกตรงพื้น
ตอนนั้นเอง… ประตูบ้านก็เปิดออกช้า ๆ
ชายหนุ่มในเสื้อยืดสีขาวเดินออกมาพร้อมผ้าขี้ริ้วในมือ เขายิ้มให้แบบสุภาพมากจนฉันทำตัวไม่ถูก
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเก็บให้”
น้ำเสียงเขานุ่มแบบที่ฟังแล้วใจสงบแปลก ๆ เหมือนเสียงเพลงที่เปิดคลอในร้านกาแฟยามบ่าย
ฉันรีบก้มจะช่วย เขาก็ยิ่งรีบบอกว่า
“ผมไม่อยากให้คุณโดนเศษแก้วบาด มันคมมากนะครับ”
เป็นประโยคง่าย ๆ แต่ทำให้รู้สึกว่ามีใครสักคนกำลังปกป้อง ทั้ง ๆ ที่เราเพิ่งเจอกันไม่ถึงห้านาที
ฝนยังกระหน่ำไม่หยุด
เขาเลยเสนออย่างสุภาพว่า
“ถ้าไม่รังเกียจ… คุณเข้ามาหลบฝนในบ้านได้นะครับ ผมอยู่คนเดียว”
ตอนนั้นใจฉันสั่นเบา ๆ ด้วยความประหม่า แต่ก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้เพราะฝนแรงจนลมเกือบพัดฉันล้มอยู่แล้ว
🍵 บทที่ 2 – ชายคาที่อบอุ่นที่สุดในวันฝนตก
ข้างในบ้านเขาเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยต้นไม้ในกระถางเล็ก ๆ วางเรียงตามชั้นไม้อย่างน่ารัก
กลิ่นใบไม้เปียกฝนลอยคลอไปกับกลิ่นกาแฟอุ่น ๆ — บอกตามตรงว่าความรู้สึกในบ้านของเขา… สบายใจจนไม่อยากเชื่อว่าเป็นบ้านของคนแปลกหน้า
เขาชงชากลิ่นมะลิให้หนึ่งแก้ว
“เห็นคุณตัวสั่น เลยอยากให้ดื่มอะไรอุ่น ๆ หน่อยครับ”
ฉันมองเขาแล้วอดคิดไม่ได้ว่า… คนแบบนี้มีอยู่จริงบนโลกด้วยเหรอ
เขาแนะนำตัว
“ผมชื่อ ธันวา ทำงานเป็นสถาปนิกครับ”
ชื่อเขาเหมือนฤดูหนาว แต่รอยยิ้มกลับอบอุ่นเหมือนแดดเช้า
ฉันแนะนำตัวกลับ พร้อมหัวเราะเบา ๆ เมื่อเล่าถึงความซุ่มซ่ามของตัวเองที่ทำแก้วตก
เขาฟังด้วยสายตาใจดีแบบไม่ล้อเลียน
ความรู้สึกแบบนี้… นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอ
เราคุยกันเรื่อย ๆ ตั้งแต่เรื่องงาน เรื่องต้นไม้ในบ้านของเขา ไปจนถึงเรื่องฝันเล็ก ๆ ที่อยากทำแต่ยังไม่ได้เริ่ม
ฝนข้างนอกยังตก
แต่ในบ้านเหมือนหัวใจฉันกำลังละลายอย่างช้า ๆ
🌧️ บทที่ 3 – ฝนหยุด แต่ใจยังไม่อยากไป
จนกระทั่งเม็ดฝนเริ่มเบาลง ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วรู้สึกเสียดาย — ไม่ใช่เพราะกลัวเปียก แต่เพราะไม่อยากลุกออกจากชายคาที่อบอุ่นแห่งนี้
เขาเหมือนรู้ทัน
“ถ้าฝนตกอีก… คุณมาหลบได้เสมอนะครับ ผมไม่ล็อกประตูตอนกลางวัน”
คำพูดธรรมดา ๆ แต่กลับทำให้ใจเต้นแรงจนได้ยินเสียงตัวเอง
ฉันยิ้ม
“ถ้าฝนไม่ตก ฉันก็แวะมาได้ไหมคะ?”
เขาหยุดนิ่งไปชั่ววินาที แต่แววตาเป็นประกายขึ้นทันที
“ได้ครับ… ผมยินดีเสมอ”
และตั้งแต่นั้นมา…
ชายคาบ้านของเขากลายเป็นสถานที่ที่ฉันแวะมาแทบทุกเย็น วันไหนฝนตก เรายืนฟังเสียงฝนด้วยกัน
วันไหนแดดดี เขาจัดเก้าอี้พับสองตัวออกไปนั่งหน้าบ้าน พูดคุยเรื่องต้นไม้ ตัวละครในนิยาย และความฝันเล็ก ๆ ที่อยากแบ่งปันกัน
ทีละนิด เขากลายเป็นบ้าน
และฉันก็กลายเป็นฤดูอุ่น ๆ ในชีวิตของเขา
❤️ บทส่งท้าย — ใต้ชายคาเดียวกัน
หลายคนบอกว่า “ความรักมาพร้อมโชคชะตา”
แต่ฉันว่ามันเริ่มต้นจากอะไรที่ง่ายกว่านั้น…
เช่น แก้วกาแฟเย็นที่หล่นแตกในวันฝนตกหนัก
ใต้ชายคาบ้านหนึ่ง
มีเรื่องราวใหม่เริ่มขึ้น
ระหว่างเราสองคน
แบบไม่ต้องพยายาม
ไม่ต้องเร่ง
และไม่ต้องหนีฝนอีกต่อไป
เพราะตอนนี้…
หัวใจเราก็อยู่ใต้ชายคาเดียวกันแล้ว
