ผู้เขียน: นางสาวผอบ
จำนวน: 2 เล่มจบ
ตอนแรกที่เห็นชื่อเรื่อง “ไหนเฮียบอกไม่ชอบเด็ก” ก็แอบหัวเราะในใจเลย มันดูมีอะไรบางอย่างที่ขัดกันในตัวเอง เหมือนเป็นคำพูดที่พูดด้วยความมั่นใจแต่สุดท้ายก็โดนตบกลับด้วยความจริงของหัวใจนี่แหละ 😂พอได้อ่านจริง ๆ ก็ต้องบอกว่า… “อือ เขียนเก่งว่ะ!” เพราะเรื่องนี้ไม่ได้มีแค่ความหวานแบบนิยายวายทั่ว ๆ ไป แต่มันมีความรู้สึกจริง มีมิติของตัวละคร และมีช่วงอารมณ์ที่ทั้งอบอุ่น ทั้งหน่วงในเวลาเดียวกัน
ไหนเฮียบอกไม่ชอบเด็ก เนื้อเรื่องโดยคร่าว (ไม่สปอยล์หนัก)
เรื่องเล่าผ่านมุมของ “เฮียศร” ชายหนุ่มอารมณ์นิ่ง ๆ หน่อย ที่ยึดคติแน่วแน่ว่า “ไม่ชอบเด็ก” ไม่อยากยุ่ง ไม่อยากวุ่นวายกับใครที่อายุน้อยกว่าแต่เหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าข้าง เพราะดันมาเจอกับ “จวิ้น” เด็กหนุ่มที่ทั้งสดใส พูดมาก ขี้แกล้ง และที่สำคัญคือไม่ยอมแพ้เฮียเลยสักนิดแรก ๆ ความสัมพันธ์ของสองคนนี้คือความปั่นป่วนชัด ๆ เฮียศรก็ดุ จวิ้นก็ไม่ถอย พออ่านไปจะรู้สึกได้เลยว่า ทั้งคู่ต่างมีบางอย่างในใจที่ไม่กล้าเปิดเผย เฮียเหมือนมีอดีตบางอย่างที่ทำให้เขาไม่อยากเปิดใจ ส่วนจวิ้นก็เป็นเด็กที่ดูเหมือนจะยิ้มง่ายแต่จริง ๆ แล้วมีความรู้สึกซับซ้อนอยู่ข้างใน
จุดที่ชอบ
- เคมีระหว่างสองคนนี้ดีมาก!อ่านแล้วมันมีความรู้สึก “จริง” ทั้งในช่วงที่ขัดแย้งกัน และช่วงที่เริ่มเข้าใจกัน เฮียศรที่ดูเย็นชา พอเริ่มหวั่นไหว มันทำให้คนอ่านใจเต้นตามเลยแหละ
- ภาษาของนางสาวผอบอ่านลื่นมากไม่ต้องใช้ศัพท์สวยหรู แต่เขียนให้อ่านแล้ว “เห็นภาพ” มีทั้งมุมอบอุ่น ขำ ๆ แล้วก็มีมุมที่บีบหัวใจแบบเบา ๆ
- เรื่องนี้ไม่ได้มีแค่ความรักมันพูดถึงการเติบโตของทั้งคู่ การยอมรับความต่างของวัย และการเรียนรู้ที่จะไม่ปิดกั้นความรู้สึกของตัวเอง แถมยังมีฉากชีวิตประจำวันน่ารัก ๆ ที่อ่านแล้วอมยิ้ม
จุดที่อาจไม่ถูกใจบางคน
ต้องบอกก่อนว่าเรื่องนี้มีความ เรทนิด ๆ ตามสไตล์นิยายวายแนวผู้ใหญ่ บางตอนค่อนข้างแรงอยู่เหมือนกัน แต่ผู้เขียนก็ทำให้มันออกมาดูมีเหตุผล ไม่ใช่แค่ใส่มาเพื่อหวือหวาอย่างเดียวอีกอย่างคือ บางช่วงอารมณ์ของเฮียศรอาจจะดูเย็นชาเกินไปนิด จนรู้สึกหงุดหงิดแทนจวิ้น แต่พอเข้าใจเหตุผลเบื้องหลังแล้ว จะรู้เลยว่าผู้เขียนตั้งใจให้เรา “เกลียดก่อนแล้วค่อยรัก” แบบนั้นจริง ๆ
ความรู้สึกหลังอ่านจบ
อ่านจบแล้วมันเป็นนิยายที่ “อบอุ่นหัวใจแบบไม่เลี่ยน” คือไม่ได้มีแค่ความหวานแต่มีความจริงของความสัมพันธ์อยู่ด้วย เราจะได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของทั้งสองคน จากคนที่ไม่เปิดใจ กลายเป็นคนที่เรียนรู้จะรักอีกฝ่ายในแบบที่เขาเป็นสิ่งที่ทำให้เรื่องนี้ต่างจากนิยายวายแนวรุ่นใหญ่–รุ่นเด็กทั่วไป คือมันไม่รีบ ไม่ข้ามขั้น ผู้เขียนค่อย ๆ พาเราเห็นความรู้สึกที่เติบโตขึ้นแบบละมุนมาก ทุกจังหวะมีเหตุผล และตอนจบก็ทำให้รู้สึกว่า “อ๋อ เฮียเขาไม่ได้ไม่ชอบเด็กหรอก… เขาแค่ยังไม่เจอคนที่ทำให้ใจเต้นแบบนี้มากกว่า” 💗
สรุปสั้นๆ ไหนเฮียบอกไม่ชอบเด็ก
นิยายอบอุ่น อ่านง่าย ละมุนแต่ไม่เบาพระเอกนิ่ง เด็กน่ารัก เคมีดีเกินต้านมีทั้งฉากหวาน ฉากหน่วง และความรู้สึกจริงที่ทำให้คิดถึงตอนปิดเล่มถ้าใครชอบแนว “ต่างวัย – เฮียดุแต่ใจดี – เด็กขี้แกล้งแต่รักจริง”เรื่องคือคำตอบเลยสองเล่มจบแบบพอดี อ่านรวดเดียวได้ไม่ค้างคาเหมาะกับวันสบาย ๆ ที่อยากอ่านอะไรอุ่น ๆ ให้หัวใจมันยิ้มได้อีกครั้ง
